Pojawienie się zmian opryszczkowych to nieestetyczny i uciążliwy problem, który okazuje się trudny do całkowitego zwalczenia. Wszystko za sprawą faktu, że nawroty opryszczki są niezwykle częste. Czy istnieje szansa, aby pozbyć się opryszczki na zawsze? W jaki sposób zapobiegać ponownemu pojawieniu się pęcherzy opryszczkowych?

Opryszczka – czy można ją całkowicie wyleczyć?

Infekcja wirusem może nastąpić w różnorodny sposób. Opryszczka wargowa (HSV-1) to przeważnie rezultat bezpośredniego kontaktu z osobą zakażoną, która jest nosicielem wirusa. Najczęstszym sposobem zakażenia się jest dotknięcie skóry twarzy, pocałunek czy współdzielenie przedmiotów codziennego użytku (np. sztućce, szklanki). Warto też wspomnieć, że wirus HSV-1 przeważnie atakuje osoby o osłabionej odporności i zwykle w sezonie jesienno-zimowym.

Opryszczka genitalna (HSV-2) jest w głównej mierze rezultatem współżycia z osobą zarażoną wirusem. Niemniej jednak infekcja może także nastąpić wskutek kontaktu z bielizną nosiciela opryszczki, współdzielenia gadżetów erotycznych lub akcesoriów higieny osobistej (np. ręcznik).

Niestety, ale jednorazowe zakażenie się wirusem HSV powoduje, że patogen pozostaje w ludzkim organizmie na całe życie i nie ma możliwości na trwałe pozbycie się z organizmu. Warto zaznaczyć, że opryszczka nie zawsze rozwija się tuż po kontakcie z osobą zakażoną. Bardzo często wirus przedostając się do ustroju, przechodzi w stan uśpienia, aby wskutek działania odpowiednich czynników zostać ponownie aktywowany.

Co może prowadzić do nawrotów opryszczki?

• Nadmierny stres.
• Urazy i kontuzje.
• Niedostateczna ilość snu.
• Długotrwała antybiotykoterapia.
• Przesadne zmęczenie psychofizyczne.
• Zabiegi stomatologiczne i chirurgiczne.
• Przegrzanie i nadmierne nasłonecznienie organizmu.
• Niewłaściwe odżywianie się i niedostateczne nawodnienie.
• Gorączka, przeziębienie i współtowarzyszące choroby zakaźne.

Opryszczka – objawy

Początkiem opryszczki jest uczucie dyskomfortu o charakterze bólu, swędzenia, mrowienia bądź pieczenia w określonych miejscach (okolice warg lub strefy intymne), w których z biegiem czasu dochodzi do rozwoju niewielkich pęcherzyków wypełnionych surowiczym płynem. Obszar objęty zmianami opryszczkowymi odznacza się nadmiernym napięciem skóry oraz widocznym zaczerwienieniem tej okolicy. Pęcherzyki po pewnym czasie pękają, co skutkuje nadżerkami z surowiczym płynem. W niektórych przypadkach nadżerki mogą powodować rany oraz blizny.

Jak ograniczyć nawroty opryszczki?

• Regularne i optymalne nawodnienie organizmu.
• Uzupełnienie diety w kolagen, lizynę, kwas hialuronowy.
• Zapobieganie przed nadmiernym wysychaniem i uszkodzeniem skóry – szczególnie ważna jest regularna pielęgnacja cery twarzy w sezonie jesienno-zimowym. Poza natłuszczaniem należy pamiętać o systematycznym oczyszczaniu.
• Zmiana nawyków żywieniowych – zwiększenie spożycia świeżych warzyw i owoców, ryb oraz olejów roślinnych, które są źródłem cennych antyoksydantów, minerałów, witamin i zdrowych kwasów tłuszczowych. Szczególnie istotne są produkty dostarczające cynku, biotyny, miedzi, omega-3 oraz witamin A, C, E i B6.

Leczenie farmakologiczne opryszczki

Najczęściej wykorzystuje się leki zawierające przeciwwirusowy acyklowir, który może być aplikowany miejscowo (np. krem, żel, maść do oczu) bądź stosowany do leczenia systemowego (np. tabletki). Acyklowir jest także rekomendowany do użycia w połączeniu z przeciwzapalnym hydrokortyzonem. Ponadto w farmakoterapii opryszczki wykorzystuje się także pranobeks inozyny.

Bibliografia:

1. Lesiak A., Narbutt J. „Kompleksowe leczenie opryszczki wargowej.” Forum Dermatologicum 2017, 3(4), 147-151.
2. Matusiak Ł. „Inozyny pranobeks w leczeniu zakażenia opryszczki typu 1 i 2.” Medycyna Faktów 2012, 5(4): 28-31.
3. Salomon J., Szepietowski J. „Walacyklowir w leczeniu infekcji wirusowych skóry i błon śluzowych spowodowanych wirusami opryszczki i ospy wietrznej.” Przegląd Dermatologiczny 2012, 99(6): 707-715.
4. Cernik C., Gallina K., Brodel RT. „The treatment of herpes simplex infections: an evidence-based review.” Archives of Internal Medicine 2008, 11: 1137-1144.