Infekcja wirusem HSV – opryszczki ludzkiej – może mieć dwojaką formę. Najpopularniejszą jest opryszczka wargowa (HSV-1), która w przeważającej liczbie przypadków jest wynikiem spadku odporności. Drugim typem jest opryszczka narządów płciowych. Co stanowi przyczynę opryszczki na penisie? W jaki sposób należy ją leczyć?
Opryszczka penisa – przyczyny
Wirus opryszczki HSV-2 odpowiedzialny za infekcje genitalów wywołuje zakażenie wskutek kontaktu seksualnego z osobą zarażoną. Opryszczka penisa może być rezultatem stosunku dopochwowego, analnego lub oralnego, a nawet masturbacji, pocałunków czy współdzielenia akcesoriów seksualnych. Niejednokrotnie infekcja HSV-2 nie jest spowodowana przez zbliżenie intymne – wrotami zakażenia są również uszkodzenia i rany, które umożliwiają przenikanie chorobotwórczego patogenu do organizmu i powodują rozwój opryszczki np. w trakcie lub po kąpieli.
Jakie są objawy opryszczki na penisie?
Symptomy opryszczki penisa są identyczne z typowymi infekcjami wenerycznymi. Początkowe objawy to swędzenie i pieczenie prącia, które z biegiem czasu ulegają nasileniu. Następnie pojawiają się problemy w formie widocznych zmian skórnych m.in. krostek, pęcherzyków ropnych, grudek, zaczerwienienia i plamek. Pęcherzyki po około 14 dniach pękają, czego efektem są mniej lub bardziej widoczne owrzodzenia. Należy dodać, że zmiany dermalne mogą też występować w sąsiednich okolicach np. na powierzchni skóry odbytu, krocza czy pachwin.
Opryszczce genitalnej często towarzyszą też niedogodności w formie bólu i pieczenia podczas oddawania moczu lub stosunku seksualnego, gorączka, ogólne osłabienie. Niekiedy chorym doskwiera problem powiększonych węzłów chłonnych (pachwinowych).
Warto jednak wspomnieć, że zmiany skórne na penisie niekoniecznie stanowią efekt zakażenia wirusem opryszczki. Niejednokrotnie problemy dermalne prącia mogą być wynikiem grzybicy, zmian nowotworowych czy po prostu podrażnienia wywołanego przez preparaty do pielęgnacji stref intymnych.
Leczenie opryszczki na penisie
Przede wszystkim nie ma możliwości całkowitego zwalczenia wirusa opryszczki. Infekcja sprawia, że patogen bytuje w organizmie do końca życia. Często znajduje się on w stanie uśpienia, aby w sprzyjających warunkach (np. niedoborów żywieniowych, osłabionej odporności czy nadmiernego stresu) ulec reaktywacji i wywołać chorobę. Dlatego leczenie ma na celu eliminację występujących objawów i wyciszyć wirusa.
Głównym sposobem przeciwdziałania wirusowi HSV-2 jest użycie leków antywirusowych, z naciskiem na acyklowir. Lek ten zapobiega dalszej replikacji wirusa, co umożliwia ograniczenie jego rozprzestrzeniania się w organizmie. Przeważnie acyklowir jest stosowany miejscowo w formie maści nakładanej bezpośrednio na zmiany skórne w obrębie penisa. W przypadku intensywnych objawów i zaawansowanej opryszczki genitalnej można zastosować acyklowir działający systemowo (np. w formie tabletek).
Inne metody wspierające farmakoterapię opryszczki na penisie to:
- ograniczenie kontaktów seksualnych do momentu polepszenia stanu,
- suplementacja witamin z grupy B po uprzednim kontakcie z lekarzem,
- unikanie dotykania zmian skórnych prącia, co zapobiega rozprzestrzenianiu się wirusa,
- kąpiele, okłady lub przemywanie penisa ciepłą wodą z dodatkiem olejków eterycznych np. geraniowy, drzewa herbacianego, melisowy, rumiankowy,
- dokładne wycieranie genitaliów po kąpieli oraz noszenie luźnej bielizny, wykonanej z hipoalergicznych i oddychających tkanin, które będą zapobiegać niedogodnościom jak podrażnienia, otarcia, nadmierne gromadzenie się potu.
Bibliografia:
- Malkin JE. „Epidemiology of genital herpes simplex virus infection in developed countries. Herpes: the Journal of the IHMF 2004, 11: 2-23.
- Buechner SA. „Common skin disorders of the penis.” BJU International 2002, 90(5): 498-506.
- Wald A., et al. „Genital shedding of herpes simplex virus among men.” The Journal of Infectious Diseases 2002, 186(Supplement_1): 34-39.
- Corey L., et al. „Genital herpes simplex virus infections: clinical manifestations, course, and complications.” Annals of Internal Medicine 1983, 98(6): 958-972.
